1000 Okur

Delirmek için ne kadar da sakin bir gün!  Cem Karaca, "Beni siz delirttiniz." derken, delirdiğini değil delirtildiğini vurgular. Ee, yani? Önemli olan kimin delirdiği değil, kimin delirttiğidir. Demek ki yeryüzünde hiç kimse kendi kendine delirmedi...  Kitap okuma oranının yüzde beş olduğu bu güzel memleketimizde biz zaten deliler arasında yaşamıyor muyuz? Bu delilerin hepsininde kendi delirme hikâyesi vardır elbet. Madem tüm memleket deli, ya biz nasıl hayatımızı idame ettiriyoruz o zaman? Aslında bütün insanlar deliliğini içinde saklar. Yani her insan delidir ama bunu içinde saklamayı sürdürür. Gün gelir bunu kontrol edemez ve dışarı çıkarır fakat uslandırmasını ve yerine koymasınıda bilir. Bir düşünsenize, hepimiz normal olsaydık hayat böyle mi olurdu? Bir arkadaşınız deli olmasaydı cebinde parası olduğu halde sizden borç ister miydi? Üniversitede hocanız deli olmasaydı bütünleme sınavını finalden daha zor sorar mıydı? Ya da siz deli olmasaydınız evde kimse yok

Günün birinde, yaşadığım bu sıradan hayattan sıyrılıp güzel bir hayat yaşayacağımı umut ederek geçirdim 25 yılımı. Bir dönüm noktası var, evet. Bir şey olacak ve ben şuan olduğum benden çok başka bir ben olacağım. Çünkü her sabah uyandığımda işe gitmek için temiz yatağımdan kalkıp kir pas içinde geçirdiğim 8 saatlik mesai sonrasında, adeta bir ruh gibi eve dönmekten bıktım. Yaşadığım bu hayat bedenime hapsettiğim ruhuma hiç uygun değil. Öyle bir tezatlık içinde yaşıyorum ki çevremdeki insanlar yazdığım yazılara hiç şaşırmıyor bile. Sanayide kir pas içinde çalışan bir insanın bu kadar çok okuyup yazması kimseye tuhaf gelmiyor. Aslında kimseyi ilgilendirmiyor. Peki, benim burada ne işim var? Yaşadığım bu hayat sanki abisinin paltosunu giymiş çocuk gibi üstümde emanet duruyor. Duygularım, düşüncelerim, hislerim, yeteneklerim, isteklerim ve zevklerim hayatımla hiç uyuşmuyor. Acaba, diyorum bazen; başka bir şehirde doğsam yine böyle mi olurdu. Aslında deniz yok burada, belki ond

Siz ayrılık nedir bilir misiniz? Bilmezsiniz tabi nereden bileceksiniz... Dinleyin, ben bir şeyler mırıldanayım size... Size eski bir hikâye anlatmayacağım çünkü üstünden yıllar geçmedi. Ben az önce ayrıldım sevdiğimden ve bir daha asla onunla bir arada olamayacağım. Hatamı mı soruyorsunuz? Aslında kötü bir insan değildim ben. Aksine kötü bir insan olsam bile ona karşı çok iyiydim. Nasıl iyi olmazdım ki. Onun yüzüne bakınca içinde kötülük falan kalmazdı insanın. Farklı bir güzelliği vardı onun. Hani çok dikkat çekmeyen güzelleri bilir misiniz? Heh işte öyleydi. Sanki yüzüne 2 saniye bakmasan güzelliğini anlayamayacakmışsın gibi. Deniz gibiydi onun yüzü ve derin bakmak lazımdı ona. Ne kadar derin bakarsan o kadar da boğulurdun o güzel denizde. O denizin bir de uzun, sırma gibi kıyıları vardı. Koyu renkti o kıyılar. Bir de topuz yaptığı zaman o kıyıları, sanki yüzüne ışık vururdu da farklı bir güzelliğe bürünürdü. Elleri vardı bir de. Güzel elleri... Ojeyi sevmezdim ama çok y

Ben, insanların büyüdükçe ruhununda büyüdüğünü sanırdım. Çocuk olmanın, çocukça düşünmenin bir dönem sonra biteceğini ve birden kabumuğuzu kırıp ciddi, olgun bir insan olacağımızı sanırdım. Yaşımız ilerledikçe karşımıza çıkan hayat koşullarının bizi çocukluğumuzdan sıyıracağını ve olgunlaşıp ciddi düşünceler peşinde olacağımızı sanırdım. Ama yanılmışım... Çocuk olduğumuz zamanlarda saçma saçma oyunlar oynayıp, çocukça hisler taşırdık ruhumuzda. Ben daha o yaşlarda, büyüklerimin hep ciddi işler peşinde olduğunu düşünerek başladım bu yanılgıya. Büyüklerimiz, bizler gibi oyun oynamazlar, eğlenmezler, gezmezler ve ev geçindirirler... Sonrasında kendime sorardım: Acaba büyüdüğümüz zaman bu ruh halimiz değişecek mi? Ama büyüdükçe farkettim ki ruhum hâlâ çocuk. 22 yaşındayım ve çocukluğum ile bugün arasındaki tek fark oyuncaklarla oynamamak. Yine çikolata bağımlısıyım, bilgisayar oyunları oynuyorum, gelecek kaygım yok. Kıyafet almak beni mutlu ediyor ve en önemlisi çocukça şeyler düşünebiliy