Ben, insanların büyüdükçe ruhununda büyüdüğünü sanırdım. Çocuk olmanın, çocukça düşünmenin bir dönem sonra biteceğini ve birden kabumuğuzu kırıp ciddi, olgun bir insan olacağımızı sanırdım. Yaşımız ilerledikçe karşımıza çıkan hayat koşullarının bizi çocukluğumuzdan sıyıracağını ve olgunlaşıp ciddi düşünceler peşinde olacağımızı sanırdım. Ama yanılmışım... Çocuk olduğumuz zamanlarda saçma saçma oyunlar oynayıp, çocukça hisler taşırdık ruhumuzda. Ben daha o yaşlarda, büyüklerimin hep ciddi işler peşinde olduğunu düşünerek başladım bu yanılgıya. Büyüklerimiz, bizler gibi oyun oynamazlar, eğlenmezler, gezmezler ve ev geçindirirler... Sonrasında kendime sorardım: Acaba büyüdüğümüz zaman bu ruh halimiz değişecek mi? Ama büyüdükçe farkettim ki ruhum hâlâ çocuk. 22 yaşındayım ve çocukluğum ile bugün arasındaki tek fark oyuncaklarla oynamamak. Yine çikolata bağımlısıyım, bilgisayar oyunları oynuyorum, gelecek kaygım yok. Kıyafet almak beni mutlu ediyor ve en önemlisi çocukça şeyler düşünebiliy
Kitap Önerileri, İncelemeler, Öykü & Deneme ve Çeşitli içerik yazıları okumak için doğru adrestesiniz.