Çocuk Ruhum (Öykü-Deneme)

Ben, insanların büyüdükçe ruhununda büyüdüğünü sanırdım. Çocuk olmanın, çocukça düşünmenin bir dönem sonra biteceğini ve birden kabumuğuzu kırıp ciddi, olgun bir insan olacağımızı sanırdım. Yaşımız ilerledikçe karşımıza çıkan hayat koşullarının bizi çocukluğumuzdan sıyıracağını ve olgunlaşıp ciddi düşünceler peşinde olacağımızı sanırdım. Ama yanılmışım...

Çocuk olduğumuz zamanlarda saçma saçma oyunlar oynayıp, çocukça hisler taşırdık ruhumuzda. Ben daha o yaşlarda, büyüklerimin hep ciddi işler peşinde olduğunu düşünerek başladım bu yanılgıya. Büyüklerimiz, bizler gibi oyun oynamazlar, eğlenmezler, gezmezler ve ev geçindirirler... Sonrasında kendime sorardım: Acaba büyüdüğümüz zaman bu ruh halimiz değişecek mi? Ama büyüdükçe farkettim ki ruhum hâlâ çocuk. 22 yaşındayım ve çocukluğum ile bugün arasındaki tek fark oyuncaklarla oynamamak. Yine çikolata bağımlısıyım, bilgisayar oyunları oynuyorum, gelecek kaygım yok. Kıyafet almak beni mutlu ediyor ve en önemlisi çocukça şeyler düşünebiliyorum. Ben büyüyorum sanıyordum ama hâlâ çocukça şeyler beni mutlu ediyor. Acaba ruhumuz hep böyle çocuk mu kalacak? 

İnsanın en olgun zamanı 30 yaşı derler ama ben o yaşta hâlâ çocuk kaldım. Evliyim, çok güzel bir eşim var ama ben hâlâ değiştiğimi hissetmiyorum. Hayat gereği bazı rollere büründüm ve bazı sorumluluklarım var biliyorum. Fakat, hep sorumlulukların ardında çocukça kaçamaklar arıyorum. Kendimi mutlu etmeye çalışıyorum. Halısahada futbol oynuyorum, telefondan komik videolar izliyorum ve bunları yaparken çocukluğumda oyuncaklarımla oynarken hissettiğim şeyleri hissediyorum. İnsan hep böyle mi kalacak?

Hayat tüm hızıyla yolunda devam ederken ben 40 yaşın verdiği olgunlukla hâlâ büyümedim. Yaşamın sunduğu zorluklar arkasında hep çocukça kaçamaklar peşindeyim. Bir kızım var, annesi gibi çok güzel. Karşımda tabletiyle oynuyor. Bakıyorum ona... Farkımız sadece bedenlerimiz ve sorumluluklarımız. Kızım tabletiyle oynama hevesinde, ben işe giderken güzel bir müzik keşfetme hevesindeyim. O daha bir çocuk, düşündüğü şeyler: oyun oynamak, çikolata yemek, çizgifilm izlemek. Ama ben ise kocaman bir adamım. Benim büyütmem gereken kızım, bakmam gereken eşim, gitmem gereken işim var. Ama benim de düşündüğüm şeyler kızımın düşündüklerinden çokta farklı değil. Ben kızımı büyütmekten ziyade onunla oynamayı, eşimle doğaya kaçmayı, işimde dedikodu yapıp zamanı geçirmeyi, akşam dizimi izlemeyi düşünüyorum. Demek ki büyümedik çok şükür...

Yıllar su gibi akıp giderken ben galiba büyüdüm. 55 yıllık çocuk hayatımın 25 yılını paylaştığım eşimi kaybettim. Şimdi yaşamın gerektirdiği roller ve sorumluluklar haricinde çocukça şeyler arama isteğim kalmadı. Aslında büyümemişim ben. Yalnızlıktan korkmuşum. Çocukluğumuzda da korktuğumuz, ağladığımız durumlar oluyordu. Mesela, annemin beni komşuya bırakıp işe gitmesiyle aynı hissi yaşıyorum şuan. Annem olmadığında hissettiğim yalnızlığı, korkuyu şimdi de hissediyorum. Annemin çocukken bana verdiği güven duygusunu kaybetmiş gibi hissediyorum. Geriye bir kızım kaldı. Güzel bir düğün yaptık ona. O da gözümün önünde büyüdü. Ama hâlâ çocuk...

Yaşlanıyorum... Bedenim bunu epey belli ediyor ama ruhum daha da çocuklaştı sanki. Canım hep şeker yemek istiyor ama şekerim olduğunu söylüyorlar. 65 yaş üstü olduğum için dolmuşlara ücretsiz biniyorum ve bundan çok keyif alıyorum. Kızım bana çok kızıyor bu sebepten. Sokakta demir bloklara vurarak, kare parkelere tek tek basarak yürümek çok güzel. Bir de şey... Eşimi özlüyorum. Ama az kaldı, gideceğim yanına. Bir ömür geçirdim bu koca yaşlı şişko dünyada ve anladım ki insan hiç büyümüyor. Çocuk ruhlu olarak geldiğimiz dünyadan yine çocuk ruhlu olarak ayrılıyoruz. Büyüyen şeyler bedenlerimizden başka bir şey değil. Yani insan her yaşında çocukmuş. Fakat sevdiğini kaybedince insan, işte o zaman biraz büyüyormuş...

Çocuk kalın.