Size eski bir hikâye anlatmayacağım çünkü üstünden yıllar geçmedi. Ben az önce ayrıldım sevdiğimden ve bir daha asla onunla bir arada olamayacağım. Hatamı mı soruyorsunuz? Aslında kötü bir insan değildim ben. Aksine kötü bir insan olsam bile ona karşı çok iyiydim. Nasıl iyi olmazdım ki. Onun yüzüne bakınca içinde kötülük falan kalmazdı insanın. Farklı bir güzelliği vardı onun. Hani çok dikkat çekmeyen güzelleri bilir misiniz? Heh işte öyleydi. Sanki yüzüne 2 saniye bakmasan güzelliğini anlayamayacakmışsın gibi. Deniz gibiydi onun yüzü ve derin bakmak lazımdı ona. Ne kadar derin bakarsan o kadar da boğulurdun o güzel denizde. O denizin bir de uzun, sırma gibi kıyıları vardı. Koyu renkti o kıyılar. Bir de topuz yaptığı zaman o kıyıları, sanki yüzüne ışık vururdu da farklı bir güzelliğe bürünürdü. Elleri vardı bir de. Güzel elleri... Ojeyi sevmezdim ama çok yakışırdı onun parmaklarına. Sürme derdim, kızardım ama bilmezdi ki çok beğenirdim. Her gün farklı bir oje rengiyle gezdirirdi ellerini yüzümde. Teninin tenime deymesi çok güzel bir histi.
Her insanın kendine has kokusu olması ne kadar da özel bir şey değil mi sizcede? Düşünsenize, sevdiğiniz yanına geldiğinde gözleriniz kapalı bile olsa kokusundan anlayabilirsiniz. Binlerce koku arasından onun kokusunu ayırt edebilirsiniz. Bir de kokusunun verdiği his var. Sevgilinin kokusu... Kusura bakmayın ki bunu tarif edemem. Oturup size bunu anlatmaya kalksam saçmalar, sizi kendime küstürürüm.
Lisede tanışmıştık. Onu ilk gördüğümde üstünde pembe bir hırka vardı. Aylar sonra bahçede bir pembe hırka buldum. Fakat hiçte aklıma gelmemişti onun hırkası olduğu. Evet, bu hırka tanıştırmıştı bizi. Liseden sonra aynı şehirde okuduk üniversiteyi. O yurtta kaldı, ben ev tuttum. Farklı kıyılardaydık, aramızda bir vapur vardı sadece. Bazen bende kalırdı, bazen kahvaltıya gelirdi, bazen temizliğe... Sonucunda kokusu evime sinmişti. Girişte terliği, odamda yastığı vardı. Hayatımızın en güzel yıllarını devirdikten sonra ben para biriktirmek için işe girdim. Çünkü söz kesecektik. Annemin babamın gücü yoktu bunlar için. Bende kendi ayaklarım üzerinde durmaya başlamıştım.
Eee, her şey böyle iyi gidiyorken neden mi aydıldık?
Korkmayın ben onu hiç üzmedim. Bir dediğini ikiletmedim, üstüne gül koklamadım. Yok yok, o da hiç üzmüyordu beni. Fakat İlişkimizin yedinci senesinde, herşeyin yolunda gittiği anda bir şey oldu. Kanser olmuştu. Kemoterapi görüyordu ve o güzelim saçları döküldü, ojeli parmakları soldu, kokusu değişti. Hastane kokuyordu artık. Ben her gün onun yanında oldum. Elini tutmadığım bir günüm olmadı, o zayıfladı ben yemek yedirdim, o ağladı ben güldürdüm. Fakat her geçen gün yüzü daha da soldu. Gözündeki ışık azaldı. Zaman geçtikçe inancınıda yitirdi. Bu sefer gözlerinin ve yüzünün solgunluğunun aksine dudakları farklıydı. Hep gülümsedi. Sadece beni izledi ve sustu. Sanki pes etmişti. Ah benim güzel kokulu sevgilim... Sonramı noldu? Dayanamadı.
Evet, siz ayrılık nedir bilir misiniz? Şimdi elimde bir tutam saçı ve yarım şişe kalmış parfümü var. Az önce, yağmurlu bir havada toprak attım üstüne. Gökyüzü de gözyaşlarıma ortak oldu. Ya koku? Toprak kokusu... Ayrılık anidir dostlarım. Ayrılık habersizdir ve elinizden de hiçbir şey gelmez. Ayrılık, geriye sadece acı bırakır.
Ee gerisi? Elimde bir tutam, burnumda ise inceden bir acı...
Yorumlar
Yorum Gönder