Sahil kenarında bir bankta otururken o görmüştü kızı. Upuzun saçlarının gölgesinde minicik bir yüzü vardı. Kalemle çizilmiş gibi kaşlarının altında kocamanda gözleri, geceye ışık verecek güçteydi. Oğlan, yanından geçerken gözlerini kızın üzerinden alamamış ve bir an göz göze gelmişlerdi. Bir daha göremem korkusuyla evine kadar takip etmeyi düşünmüştü oğlan. Nitekim öyle de yaptı. İzmit'in kalabalık caddesi olan Fethiye caddesine girdiklerinde kızı gözden kaçırır gibi olmuştu. Ama nihayet evini öğrenmişti. Ertesi gün, sabahtan akşama kadar evinin önünde dolanıp durmuştu ama kız çıkmamıştı. Neden çıkmamıştı, acaba kalabalıkta kızı karıştırmış olabilir miydi? Umudu kaybetmemek gerektiğini bekleyişinin üçüncü gününde anlamıştı: Evin iki girişi vardı, oğlanın beklediği yer arka tarafa açılan bahçe kapısıydı ve kız o gece babasından gizlice çıkıp girdiği için arka kapıyı kullanmıştı. Asıl kullandıkları evin ön tarafında bulunan kapıydı. İşte, salak olduğunu o zaman farketti oğlan.
Kız bu sefer ön kapıdan çıkmıştı ve yeniden takip başlamıştı. Saçları ne kadar da güzeldi. Geçen gece gördüğünde bu kadar uzun değildi, ya da geçen gece topluydu saçları. Belkide oğlan dikkat etmemişti. Gece gördüğünde, klasik giyinmişti ama şimdi tam tersi spor giyinmişti. Geceleri farklı, gündüzleri farklı giyiniyordu herhalde. Ne iş yapıyordu acaba? Oğlan bu düşünceler içinde kızı takip ederken karşısında iki polis buldu. Kız, bizim oğlan kadar salak değildi herhalde. Anlamıştı oğlanın takip ettiğini ve polise haber vermişti. O günü karakolda, polislere derdini anlatmakla geçirdi ve kızla daha tanışmadan eksiye düşmüştü.
Karakoldan çıktığında, oğlan için bu iş artık ölüm kalım meseleseydi. O bakışmaları gözünün önünden gitmiyordu ve her ulaşamadığı dakika daha da istiyordu kızla tanışmayı. Kızın evinin önünde bekleyemezdi. Acaba kız, oğlanın yüzünü görmüş müydü? Eğer görmediyse, bu olanlar olmamış gibi karşısına çıkıp konuşabilirdi. Oğlan artık, evinin önünde duramaz, takipte edemezdi. Aklında bir fikir vardı: Mahalleden bir çocuk bulup cebine harçlık koyarak, kızı gittiği yere kadar takip etmesini isteyecekti. Dolayısıyla kendini riske atmayacak ve çocukta dikkat çekmeyecekti. Kızın gittiği yeri öğrenip orada konuşacaktı. Nitekim öyle de oldu, bir çocuk buldu ve cebine harçlık koyarak gittiği yeri öğrenip geri gelmesini söyledi. Fakat çocuk geri gelmedi... Salaklıkta seviye atlıyordu oğlan. Sıkıntı çocuğun gelmemesinden ziyade bir araba adamın gelip bizim oğlanı pataklamasıydı. Çocuk, kızla aynı mahalleden olduğu için bizim oğlanı ispiyonlamıştı. Kafasızlığın sınırı olmadığını da o gün kafasına darbe alarak öğrenmişti.
Yediği bu dayaktan günler sonra kendine geldiğinde fikri hâlâ değişmemişti. Belki ona ilk gün ulaşabilseydi bu kadar ısrarcı olmazdı ama ulaşamadıkça daha da hırs yapıyordu. Polislik olmuş, dayak yemişti. Daha ne olabilirdi ki? Bari kızın yüzünü görseydi... O geceden beri yakınına yaklaşamamış, yüzünü dahi görememişti. Eğer bir şeyler yapmazsa kızın yüzünü unutacaktı. Hayatının aşkını bulduğunu düşünüyordu ve bir şeyler yapmalıydı. Ona göre en güzel aşklar kavgayla başlardı ama yanlış düşünüyordu, onun ki dayakla başladı.
Aklına güzel bir fikir gelmişti: Güzel bir çiçek alıp kurye kılığında kızın evine gidicek ve kıza çiçeği verecekti. Eğer biri görse veya babası çıksa oğlana bir şey olmazdı. Kuryeydi ne de olsa, çiçeği kim gönderdi nerden bilsindi. Kız çıkarsa ve oğlanın yüzünü hatırlarsa, (yani oğlan kızı takip ederken, kız oğlanın yüzünü gördüyse) bizim oğlan derdini söyler, ters teperse kaçardı. Eğer ki yüzünü görmediyse, en baştan güzel bir giriş yapardı.
Oğlan tüm ayrıntıları hesaplamıştı fakat hesaba hiç katmadığı bir şey vardı...
Ertesi gün, planını aynen uygulayıp evin kapısını çaldığında kapıyı açan kızdı. Oğlan kızı görünce ayakları tutmayacak gibi olmuş, kalbi yerinden fırlayacakmış gibi hissetmişti. Çünkü kız, geçen gece gördüğü kız değildi...
Oğlan, kızı ilk gördüğü gece kalabalık caddede karıştırıp başka kızın evine gelmişti. Kızın gece giydiği kıyafetle, gündüz giydiğinin farklı olması bu yüzdendi. Saçları o yüzden farklı gelmişti oğlana. O geceden sonra ya arkasından ya da geceleyin uzaktan görmüştü kızı. Bu yüzden de anlayamamıştı salak oğlan.
Yediği dayak, karakolda geçen bir günü, mahallede geçirdiği bir haftası ve cebindeki paralar da boşuna gitmişti.
Bu dünya da her şey olurdu da yanlış kıza aşık olunur muydu?
Yorumlar
Yorum Gönder